Η κρητική παραλλαγή του Θανάτου του Διγενή, ολιγόστιχη, λυρική και δραματική, ενώνει άμεσα σε τεχνική το ακριτικό με το κλέφτικο τραγούδι. Τολμηρές εικόνες, που προέρχονται από σημασιολογικές μετατοπίσεις του όρου "γη" στους πρώτους στίχους, καθιστούν το ψυχορράγημα του Διγενή ανάλογο με εκείνο του Εσταυρωμένου. Στο παλαιότερο μοτίβο της ευκινησίας και της ταχύτητας του ήρωα προστίθεται ένα νέο, ισοδύναμο αλλά ασύμβατο, του υπερφυσικού του αναστήματος, που τον κάνει να πλησιάζει τους αντρειωμένους των πεζών παραδόσεων της Κρήτης. Η εικόνα του Χάρου, που τοξεύει κρυφά το Διγενή, παραδίδεται ως κατάληξη του επεισοδίου της πάλης Διγενή και Χάρου και σε άλλες παραλλαγές. Η χρονική ανακολουθία των γεγονότων οφείλεται σε επίδραση από εκτενέστερες κυπριακές παραλλαγές, όπου ο ετοιμοθάνατος Διγενής διηγείται αναδρομικά τα κατορθώματά του.