Σε χειρόγραφο του δευτέρου μισού του 18ου αιώνα, που εντοπίστηκε στη Βενετία, σώζεται μία ανέκδοτη παραλλαγή της "Ιστορίας του Πτωχολέοντος". Άλλες παραλλαγές του ίδιου κειμένου εμπεριέχονται σε κώδικες του Παρισιού, της Βιέννης, της Βυτίνης και της Νάπολης. Το έργο ανήκει στην κατηγορία των ηθικοδιδακτικών στιχουργημάτων. Παρουσιάζει τις περιπέτειες ενός πλούσιου γέροντα που πτώχευσε, πουλήθηκε ως σκλάβος στον βασιλιά και απέδειξε την ικανότητά του να διαγιγνώσκει τη φύση αλόγων, πολύτιμων λίθων και ανθρώπων, επιτυγχάνοντας έτσι την απελευθέρωσή του. Οι παραλλαγές παρουσιάζουν αποκλίσεις ως προς το περιεχόμενο, τον τίτλο και τη γλώσσα. Ο άγνωστος στιχουργός διασκευάζει τον ανατολικό μύθο του "Σοφού περιηγητή και του νόθου σουλτάνου", χωρίς ωστόσο να τον προσαρμόζει πλήρως στην ελληνική πραγματικότητα. Η νέα παραλλαγή δημοσιεύεται με σύντομα σχόλια.