Μελετάται η πορεία του κρητικού ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου κατά τα τέλη του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα από την ανατολική Μεσόγειο και την τέχνη του μεσαίωνα προς τα ιταλικά κέντρα της Βενετίας και της Ρώμης, όταν εκεί χτυπούσε η καρδιά της αναγέννησης και του μανιερισμού, για να κατασταλάξει στη δυτική άκρη της ίδιας θάλασσας, στην Ισπανία του μπαρόκ. Εξετάζεται η καλλιτεχνική παράδοση που γνώρισε στη γενέθλια γη του, η μύησή του στις αισθητικές αντιλήψεις της βενετικής ζωγραφικής και η εξέλιξη της τεχνοτροπίας του στα έργα της ρωμαϊκής και της ισπανικής περιόδου. Ανασκευάζονται τα επιχειρήματα υπέρ της εικονογραφικής και μορφολογικής συγγένειας ανάμεσα στη βυζαντινή ζωγραφική και στο προσωπικό του ύφος, το οποίο ερμηνεύεται με τα δεδομένα της ευρωπαϊκής τέχνης.