Σημείο καμπής στην πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων για το Κρητικό ζήτημα υπήρξε η Μεταπολιτευτική Επανάσταση του 1895-96. Στόχος της ήταν η επίτευξη μερικής αυτονομίας της Κρήτης. Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν την ενίσχυσε, προκειμένου να αποφύγει τους σοβαρούς κινδύνους που εμπεριέκλειε. Ανάλογη απραξία ή διστακτικότητα χαρακτήρισε αρχικά και τη στάση των Μεγάλων Δυνάμεων. Από τις 4/16 Μαΐου 1896 οι επαναστάτες άρχισαν να επιτίθενται, πολιορκώντας το Βάμο. Οι εχθροπραξίες κορυφώθηκαν με τη σφαγή χριστιανών στα Χανιά. το γεγονός προκάλεσε την κοινή επέμβαση των εκεί Προξένων. Μολονότι οι επαναστάτες τελικά νικήθηκαν, το εγχείρημα συνετέλεσε στην εξάπλωση του κρητικού αγώνα, ευαισθητοποίησε την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη και κινητοποίησε την ευρωπαϊκή διπλωματία. Αποτέλεσμα ήταν η προσωρινή έστω ρύθμιση του ζητήματος τον Αύγουστο του 1896.