Ανιχνεύεται η προέλευση τριών ελληνικών παροιμιών: "Με τη φωνή κι ο Λάζαρος", "Κουκκιά έφαες, κουκκιά μαρτυράς" και "Κουβαλάει νερό με το κόσκινο". Η πρώτη λέγεται κατά την ξαφνική εμφάνιση μη αναμενόμενου προσώπου, ενώ γίνεται λόγος γι' αυτό. συνδέεται με δημώδη άσματα της ανάστασης του Λαζάρου, αγερμικά παιδικά έθιμα και λαϊκές λατρευτικές παραστάσεις με το ίδιο θέμα. Η δεύτερη χρησιμοποιείται περιφρονητικά για όσους δε μπορούν να σκεφτούν ή να πουν κάτι διαφορετικό από ό,τι έχουν μάθει. αφορμάται από τη χρήση των κουκιών ως βασικού είδους διατροφής από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Η τρίτη αναφέρεται ειρωνικά σε όσους ματαιοπονούν. έχει τις ρίζες της στην ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα και σε ορισμένες παραλλαγές της συνδέεται με το βίο της ψυχής μετά θάνατον.