Η σύνταξη του ρήματος "πονώ" με υποκείμενο εκείνον που υποφέρει και αντικείμενο το μέλος του σώματος, όπου εντοπίζεται ο πόνος, απαντά σε πολλά περιφερειακά νεοελληνικά ιδιώματα, αλλά και σε κείμενα της μεσαιωνικής και της αρχαίας ελληνικής. Πρόκειται για αναλογική επίδραση από τη σύνταξη του "αλγώ" μετά τη σημασιολογική σύμπτωση των δύο ρημάτων. Η σύνταξη του επιθέτου "γεμάτος" και των ρημάτων "γέμω" και "γεμίζω" με έναρθρη αιτιατική, που εκφράζει την ύλη από την οποία είναι γεμάτο κάτι, παρατηρείται επίσης σε πολλά περιφερειακά ιδιώματα της νέας ελληνικής. Και στην περίπτωση αυτή πρόκειται για λείψανο παλαιότερης μεσαιωνικής χρήσης, χωρίς ωστόσο καταβολές από την αρχαιότητα. Η εκάστοτε επιλογή της έναρθρης ή της άναρθρης αιτιατικής υπαγορεύεται από τις μετρικές ανάγκες.