Οι επιδράσεις του λατινικού θεάτρου και της ιταλικής αναγεννησιακής κωμωδίας είναι διακριτές τόσο στην κρητική όσο και στη γαλλική θεατρική παραγωγή του 17ου αιώνα. Δικαιολογούν πολλές αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα σε έργα του Μολιέρου και στις κρητικές κωμωδίες. Σύνηθες κοινό στοιχείο στην πλοκή των μολιερικών και των κρητικών μύθων είναι ο αμοιβαίος έρωτας δύο νέων, που προσκρούει σε κάποια αρρωστημένη αντίληψη των κηδεμόνων τους. για τη λύση χρησιμοποιείται συχνά το μοτίβο του χαμένου παιδιού. Αναλογίες υπάρχουν και ως προς τα πρόσωπα: γέροι ερωτευμένοι, θρασείς λαίμαργοι υπηρέτες, προξενήτρες, σχολαστικοί δάσκαλοι κ.ά. Τα χαρακτηριστικά αυτά και πολλά ακόμα, όπως ο ζωντανός διάλογος και η αίσθηση του πραγματικού, προσδίδουν στην κρητική λογοτεχνία αναγεννησιακό χαρακτήρα και την καθιστούν εφάμιλλη των συγχρόνων της ευρωπαϊκών λογοτεχνιών.