Όπως έχει παρατηρήσει ο Γ. Χατζιδάκης, οι διάλεκτοι της Κρήτης, της Πελοποννήσου και των Κυκλάδων συναποτελούν τη φάση εκείνη της νεότερης ελληνικής γλώσσας από την οποία προήλθε η νεότερη κοινή. Για το λόγο αυτό πολλές σπάνιες λέξεις, που απαντώνται στα κείμενα της κρητικής λογοτεχνίας, διατηρούνται ακόμα και σήμερα στην Πελοπόννησο. Εξετάζονται μερικές από τις λέξεις αυτές, που είναι κοινές στο κρητικό ιδίωμα και στο ιδίωμα της Ηλείας. Πρόκειται για τους τύπους "παμπώνω", "σγομπιάζει", "κορμοσκυλιάζω", "κατάρθε", "ταρναρίζω", "καταμιτώνω", "πετσώνω", "ξεγκουσεμός", "μπουκούνια", "αλιάδα", "σοφεγάδα", "αφορμίζω", "ντηρούμαι", "βατσέλλι", "κεντινάριν", "κουτσούνα", "σκουτέλι", "μουρχούτα".