Σχολιάζεται το Τραγούδι του Δασκαλογιάννη του Παντζελιού στην έκδοση του Λαούρδα (1947). Συνεχίζοντας τις θεωρίες περί επικής ποίησης του Milman Parry, ο συγγραφέας διαφωνεί με τη θέση του J. A. Notopoulos ότι το Τραγούδι αποτελεί παράδειγμα αυθόρμητης προφορικής ποίησης. Το μακρύ αυτό τραγούδι έφτασε σε μας μέσα από τη χειρόγραφη παράδοση, σε αντίθεση με τις συντομότερες διασκευές του ποιήματος, που μεταδόθηκαν από στόμα σε στόμα στην περιοχή των Σφακίων. Τα γεγονότα που περιγράφονται στο εκτενές ποίημα συγκρίνονται με εκείνα των διασκευών των τελών του 19ου αι., όπου σημειώνονται αρκετές διαφορές, ορισμένες από τις οποίες προέρχονται από τα ακριτικά τραγούδια. Παράλληλα υπάρχει σημαντική αλλαγή στον χαρακτήρα του ίδιου του Δασκαλογιάννη, που παρουσιάζεται πολύ πιο ηρωικός στο μακρύτερο ποίημα.