Με αφορμή τη βιβλιοκριτική που άσκησε ο S. S. Weinberg στη μελέτη του D. Levi Early Hellenic Pottery of Crete, εξετάζεται εκ νέου το πρόβλημα της θέσης που κατέχει η κρητική τέχνη στις αρχές της ελληνικής τέχνης και σταθμίζεται η εγκυρότητα των συμπερασμάτων που μπορούν να εξαχθούν από ορισμένες σύγχρονες μεθόδους αρχαιολογικής έρευνας. Αναλύονται οι σχέσεις πολιτισμικών και καλλιτεχνικών ρευμάτων των επαρχιακών και των κεντρικών εργαστηρίων του νησιού με άλλα φυλετικά και εμπορικά ρεύματα τόσο της Ανατολής όσο και του ελληνικού χώρου. Ανιχνεύονται μορφές και τεχνοτροπίες που διαφοροποιούν τις σχολές της Κρήτης από τις σχολές του υπόλοιπου αιγαιακού κόσμου και διαπιστώνονται επιβιώσεις του παλαιού μινωικού στοιχείου και της κρητομυκηναϊκής καλλιτεχνικής παράδοσης κατά την περίοδο της ελληνικής αναγέννησης στο νησί.